نامه ی عاشقی ...

 

بهشت،دری از درهای تبسم خداست! 

دل، که هوای بهشت را می کند، سراغ تورا می گیرد... 

من، خود، بارها دیده ام ... 

که زایرانت ،وقتی که از در بیرون می آمدند، 

تکه های بهشت را،  در مشت های کوچک و بزرگ خویش، قایم کرده بودند! ... 

موج های سینه چاک، که سر بر سنگ های ساحل می کوبند، از تب و تاب دردمندانه ی دریا، حکایت دارند... 

اما، همین که نگاه اشک، برتو می افتد، 

فاصله ی دل، به کنار می رود، و لب های وصل، به تبسم می نشیند... 

نگاه شیرین و غریبانه ات، دل آدم را، آتش می زند ... 

ای عاشقانه ترین غیبت! 

عالم، هیچ غریبی را خودمانی تر از تو نیافته است... 

نگو،نگو،نگو، ...می دانم! 

آن تشری که بانگاهت هم میزنی، دل  آدم را، پاره میکند! 

هرجا که عشق نیست، نام تورا نمی برند! 

عاشقی، یاد گرفتنی نیست...هیچ مادری را ندیده اند، که گریه کردن را، به کودکش یاد داده باشد! 

یا  صاحب الزمان! 

این هم بهانه ایست، وگرنه، خودت که می دانی، این نگاه نخ نما، قابل تورا ندارد ... 

                                                                                                  س.م.ع

                                    اللهم عجل لولیک الفرج