یاد تو ...(دل گویه)...

به یاد ....   

            

چشمانت دو نخلستانند به گاه سپیده دم... 

یا، دو ایوان که ماه از منظر آنها دور می شود،... 

به گاه خنده، چشمانت تاک برگ می آورد، 

و نور می رقصد،...مانند ماه در رودخانه... 

که پا رو به گاه سپیده دمان به نرمی، 

می لرزاندش... 

انگار در ژرفای چشمانت، ستاره ها می تپند... 

غرقه در مهی از اندوه و مات... 

چونان دریا که شامگاه دستانش را به آرامی  

برآن می گذارد، 

گرمی زمستان در آن است و لرزیدن پاییز... 

مرگ، میلاد، تاریکی و روشنایی، نیز... 

آنگاه با تمامی جانم، لرزش گریه بیدار می شود، 

وسرخوشی وحشی که با آسمان دست می دهد... 

مانند سرخوشی کودک اگر از ماه بترسد! ... 

انگار کمانهای ابرهای نازک، ابرها را می نوشند... 

وقطره در پی قطره در باران ذوب می شوند... 

شامگاه خمیازه کشید، و ابرها همچنان، 

از اشکهای سنگین شان می ریختند... 

می دانی باران چه غمی را برمی انگیزد؟... 

اگر ببارد، ناودانها چگونه گریه سرمی دهند؟... 

و در آن، تنها، چگونه احساس گم شدن می کند؟... 

فریاد  باران، 

مانند عشق است!... 

یاد تو، 

صدای تندرها را در دشتها و کوهها انبار می کند!... 

یاد تو، 

توفانها و آذرخش ها را می سراید... 

یاد تو، 

تبسمی است گل کرده، 

در انتظار سپیده دمی نو... 

یاد تو ....................... 

                                                        ( س.م.ع)