هر روز آیینه یی ست،که ما و مرگ از آن می گذریم ...
هر آینه مرگ از ما بزرگتر می شود ...
روزی می رسد که برای ما جایی در آیینه نیست ...
همه جا تاریک خواهد شد ...
جهان از تصویر تهی خواهد گشت ...
چه کسی ما را به خویشتن باز خواهد گرداند ؟
حیرت مان را پاسخ خواهد داد ؟ ...
ای آغازترین آغاز !
با ما مهربان تر باش، بگذار از حیرت بازآییم ...
آنگاه غیرت بندگی خواهیم یافت ...
آنگاه شوق ستایش تو ما را فراخواهد گرفت ...
و در تولد دوباره ام، پرندگان دریایی اشک، برخواهند گشت ...
و اسب سپید ماه، باز، از برکه ی چشمانم آب خواهد نوشید ...
س.م.ع
ته نوشت:
سلام دوستان عزیز ... این نوشته رو، ۱ شب که تو حیاط خوابیده بودم نوشتم، باورتون نمیشه، تا صبح با خودم کلنجار رفتم... خواب به چشمام نمیومد!!!
مثل اینکه چشمامو به آسمون و تاریکی میخکوب کرده باشن ... حتما شماهم اینطور شدین.
همه اش مرگ و زندگی و برزخ جلوی چشام میومد ...
ولی برق ستاره ها تو آسمون، بارقه ی امیدی تو دلم روشن میکرد که ۱ آرامش خاصی بهم میداد ...
خدایا به خودت پناه میبریم .... الهی آمین ...