درفش کوچکت را
در راه پاکان برافراشتم...
و به نجوا گفتم:
من از شما هستم...
سربلند پاپیش نهادم
گرسنگی آفتاب را می سراید...
آفتابی را
که پناه سپیده دم نزدیک است...
ودستانت که عشق است...
کبوتر سفیدی را،
که صلیب در آغوش دارد ترسیم می کند...
و شاخه ی زیتون به خون آلود را ! ...
اما روزها و سال ها سپری شدند
و اینک، ...
من از شما هستم !!
درگوش دشمنان پاکمردان زمزمه می شود،
و درفش کوچکت،
در قفای کشتگان ......... به گِل نشسته است ...
(س.م.ع)
ته نوشت:
سلام دوستان،
این دل گویه برا بعضیا تکراریه،میدونم...
ولی بخاطر بقیه ی دوستان که ندیدن گذاشتم...
قربون همتون... و قدمتون...
یا حق...........