دیرگاهی دور و تاریک...( دل تنگ گویه )

 

دیرگاهی دور، در تهاجم تاریکی و ترس و تنهایی، در طرح لبهای خاک، رنگ  

خاموشی بود... 

چشم، چشم را نمی دید. و لب، از لب باز نمی شد... 

زنده بگوری، ناآشنایی، غم و غریبی، حکایت آشنای زمین بود... 

حال دراین کشاکش دهر، در اوج نزدیکی دنیا( دهکده ی جهانی)، ...خدایا، باز  

چرا ناآشنایی، غم و   غریبی حکایت آشنای زمین شده است؟!!! ... 

                                                                             س.م.ع